Rozdział 6

Hermiona rozmrużyła oczy. Było jasno, ale nie tak, aby ktoś widział, jak Draco ją przytula. Wstała, delikatnie odepchnęła ślizgona i się rozejrzała. Luna z Nevillem spali obok siebie na kamieniu, Ron miał kamień jako podpórkę na głowę, ale Harry był odwrócony. Patrzył w niebo. Podeszła do niego.

- Tu jest na razie bezpiecznie. – powiedziała. – Pewnie nas pilnują, ale musimy jakoś wrócić.

-Wiem. – odparł szorstko. – Blizna mnie trochę piecze, oni wiedzą gdzie jesteśmy. Tylko… Nie o to chodzi.

- Jak to „Nie o to chodzi.”? – spytała ze zdziwieniem

-Tego nie mogę zapomnieć.

-Czego!?

-Nieważne, dobra, musimy się przygotować.

Po tych słowach odwrócił się. Hermiona odwróciła się z nim.

-Harry!

Gryfon stał. Trzymał się za głowę. Nie zareagował.

-Harry James’ie Potterze!

Teraz się odwrócił.

-Skąd, skąd znasz moje drugie imię? – spytał.

-Ma się sposoby.– odparła lekko uśmiechając się. – Odpowiesz?

-Słuchaj, to było nieważne, bo przewidzało mi się coś, ale to pewnie Voldemort „kazał mi to zobaczyć”.

-Ale co?

-To było dziwne. Wywołało u mnie gniew. Na tym mu zależało.

-Powiesz?

-Widziałem, jak spałaś z Malfoy’em.

Zamurowało ją. Stała, gapiła się na niego dziwnym wzrokiem. Kiedy on to widział? Jak? Dobrze, że chociaż myśli, że to Czarny Pan.

-Że co!? – zawołała.

-Tak, wiem. – odparł. – Byłem zły, jednocześnie wściekły i smutny. Nie zmrużyłem oka.

To sprawa wyglądała kiepsko. Już wie, jeśli Harry dowie się, że to była prawda jak zareaguje.

-Odpocznij. – powiedziała – Ja opracuje plan.

-Dzięki, jesteś wspaniała.

-Wybij to z głowy!

-Postaram się, przecież to nierealne!

Po czym położył się na skale tuż obok wyjścia.  Promienienie słońca oświetlały jego twarz, włosy i czerwoną bliznę.  Hermiona usiadła na skalę. Starała się o wszystkim zapomnieć i wymyśleć plan na powrót do Hogwartu. Nimbus 1000 i Błękitna Butla były w niezadobrym stanie. Zostały 3 komety i 2 zmiatacze jak dobrze pamięta. Na Nimbusie nie da się lecieć, a Błękitna Butla musi wytrzymać, bo się nie zabierzemy.  Nagle wstał Draco.

- Cześć. – przywitała go nawet nie patrząc na niego.

-Śpi Potter? – spytał.

-Odezwał by się, gdyby nie spał. – odpowiedziała.

-Słyszałem, to co mówił, ale tylko część.

-Udajmy, że między nami nic nie ma, więc ty mnie nie nazywasz księżniczką, tylko szlamą.

-Ale ja nie chce.

-Ale musisz. Myślisz, że ja chce? Ty będziesz mówił szlamo, ja będę słyszeć „piękna”.

-Dobrze, szlamo. Mam plan.  Jest chyba prosty dla tych półgłówków.

-Gadaj, Malfoy.

-Dobrze nam idzie. – zaśmiał się.

-Tia, dobra mów. – odpowiedziała.

- Więc Błękitna Butla w tym stanie musi mieć max 2 osoby. Ewentualnie 3, ale ja bym nie radził. Jeśli znasz zaklęcie przyspieszenia, na pewno się przyda. Będziemy trzymać wokół siebie Protego, wrazie czego. Może jeśli istnieje zaklęcie tymczasowej niewidzialności…

- Może mi się jakieś przypomnij. Twój plan był wyssany z palce, ale jest OK.

Draco usiadł obok niej na kamieniu. Upewnił się, czy wszyscy śpią i szepnął.

- Podoba ci się szkatułka?

- Wiedziałam, że to ty! – odpowiedziała. – Jest piękna! Ron chciał ją wyrzucić.

-Weasley’owie się nie znają. – odparł szorstko.

Nagle podeszli Luna, Neville i Ron, a zaraz potem Ginny.

-Pierwszy raz zdarzyło mi się spać aż tak długo – powiedziała.

-Dobrze, że odpoczęliście po ostatniej nocy. – odpowiedziała spokojnie Hermiona. – Harry’emu Czarny Pan przysłał jakieś zwidy i nie mógł zmrużyć oka.

-Serio?! – prawie krzyknęli Neville z Ronem.

-Głuchy jesteś? -  spytał Draco. – Zaraz go obudzimy i niedługo będziemy w Hogwarcie. Nie pytajcie o szczegóły, bo nie mam siły dziś gadać.

-Przestańcie się kłócić! Budźmy Harry’ego i lećmy! – przerwał Neville.

Jak powiedział Neville, tak wszyscy zrobili. Obudzili Harry’ego i zaczęli się szykować. Byli obłożeni różnymi zaklęciami i każdy znał plan.

-To zaklęcie działa na pół godziny, ewentualnie jedną. – tłumaczył Draco. – Każdy będzie czarował zaklęcie „Protego” wokół koła, w którym są ci, którzy ostatniej nocy najbardziej cierpieli, czyli Harry i Hermiona oraz Neville. Nikt nie widzi nas, tylko ci, którzy mają to zaklęcie na sobie. Lecimy?

-I to jak najprędzej! – odpowiedział Ron. Pewnie miał dość Ślizgona, który jak mu się wydawało, nimi rządził.

Więc wszyscy byli gotowi. Harry i Hermiona byli na Błękitnej Butli – jakoś musieli poradzić. Draco był z przodu i trzymał przed sobą różdżkę, która miała tarczę wytworzoną przez „Protego”.  Podróż trwała bezpiecznie, dopóki zaklęcie niewidzialności zaczynało schodzić. Niestety, trzeba było przeczekać 15 godzin, zanim znów się je weźmie, więc i tak samo użycie jego było ryzykowne.

- Musimy chyba zlecieć na dół! – zawołał Harry. – Musimy przejść pieszo! Złapią nas, a do Hogwartu raczej dojdziemy!

- Masz racje! – poparł go Draco. – Lecimy w stronę tego drzewa!

Po czym polecieli, ciągle starając trzymać krąg. Upadli twardo, mocno, bo Ginny zauważyła czarną kropkę, więc obawiali się śmierciożerców. Neville zebrał miotły i położył obok najbliższego Drzewa. Luna podeszła do niego, dotknęła kory drzewa i powiedziała:

-Ktoś tu jest, oprócz nas.

Wszyscy na siebie popatrzyli.

-Jak to możesz wiedzieć dotykając zwykłej kory!? – zakpił ślizgon.

-Lubię dotyk kory. – odpowiedziała- Tylko, że nie o to chodzi. Czuję, na moich stopach. Wy nie czujecie? No to przynajmniej nie widzicie tych oczu?

-Oczy? – zapytał Ron. – Jakie oczy?

-No te! Małe,  piękne, żółte oczy w krzakach.

Wszyscy spojrzeli tam, gdzie Luna patrzyła. Były tam ledwo widoczne oczy. Nagle, wyłoniło się coś  krzaków.

- To kot! – zawołała Ginny.

-A nie kotka? – spytała Hermiona. – Kotki raczej tak zgrabnie chodzą.

-Tak, to kotka. – poparła ją krukonka, po czym przykucnęła do zwierzęcia i zaczęła je głaskać.

-Coś tu jest nie tak. – powiedział Harry. – Coś na pewno, ja to wiem.

-Ale co? – spytał Neville.

Kolejny rozdział za nami. Zrobiło się trochę gorąco, co głównie w tym rozdziale dużo było dialogów. Moje spodnie, o których mówiłam, jeszcze nie doszły. Łącznie na blogu jest 588 wyświetleń, z czego jestem dumna(mały sukces). Oczekujecie z niecierpliwością na kolejny rozdział!